Jak radzić sobie z pękniętą łąkotką, czyli kontynuacja historii mojego kolana (cz. 4).

Jak radzić sobie z pękniętą łąkotką, czyli kontynuacja historii mojego kolana (cz. 4).

Kilka miesięcy temu opisałem historię mojej kontuzji biegowej i obiecałem ją dokończyć (możecie ją przeczytać od początku TUTAJ). Miało być regularnie, ale wyszło jak zawsze. Nadrabiam w takim razie zaległości i opowiadam jak aktualnie wygląda forma mojego kolana, jak zachowuje się moja pęknięta łąkotka i co działo się od czerwca 2015 roku, kiedy to zacząłem porządnie pracować nad swoją kontuzją.

Wzloty i upadki.

Moja łąkotka jest na pewno płci żeńskiej (drogie Panie nie obrażajcie się). Potrafi mieć lepszy i gorszy humor, czasem się wkurza i daje mi popalić, a czasem po prostu jak gdyby nigdy nic uspokaja się i żyje ze mną w pełnej zgodzie. Jedno jest pewne. Jeśli ja dobrze ją traktuję to i ona odwdzięcza się tym samym i nie utrudnia mi życia.

Od czerwca 2015, w którym to rozpocząłem swój trening medyczny wszystko szło dość przyjemnie i zapowiadało się, że jestem na dobrej drodze do uporania się z problemem. Zdawałem i zdaję sobie sprawę, że poprzeczne uszkodzenie takiej wielkości jak moje samo się nie zrośnie i trzeba je w jakiś sposób zabezpieczyć. Chcąc uniknąć skalpela skupiłem się na wzmacnianiu mięśni okolicy kolana, biodra i łydki oraz usunięciu przyczyn kontuzji: nadmiernej rotacji wewnętrznej w biodrze, braków w stabilizacji oraz znacznego przeprostu w lewym stawie kolanowym. Szybko skorygowałem błędy we wzorcu biegu i przez 4 miesiące odczuwałem duży progres. Ból zmniejszył się do wyraźnego dyskomfortu pojawiającego się po 40-45 minutach biegu w tempie 9,5 – 10 km/h. Niby szału nie było, ale jak na mój aktualny stan byłem wniebowzięty.

Nie zawsze tak kolorowo.

Problem pojawił się przy większych obciążeniach kolana na siłowni w połączeniu z 10 – 12 godzinami pracy na nogach w klinice i podczas prowadzenia treningów medycznych. Ewidentnie większa eksploatacja kolana w obciążeniu osiowym nie służyła łąkotce, która ponownie wyraźnie dała o sobie znać w listopadzie 2015. Delikatny dyskomfort stał się ciągłym bólem o niewielkim lub średnim nasileniu, dlatego postanowiłem ponownie pozawracać głowę Doktorowi Konradowi Słynarskiemu w celu ustalenia dalszego działania. W zamyśle miałem wtedy tylko dwie opcje: komórki macierzyste odseparowane z tkanki tłuszczowej (Lipogems) lub artroskopia w ciągu kolejnych 2 – 3 miesięcy.

Konsultacja jak zwykle profesjonalna z konkretnymi informacjami do dalszego postępowania: Lipogems jak najbardziej można zrobić, ale przy tak dużym uszkodzeniu prawdopodobnie łąkotka zregeneruje się w niewielkim stopniu. Jeśli chodzi o artroskopowe szycie pęknięcia to potrzebny jest dokładniejszy rezonans nakierowany stricte na diagnostykę łąkotki (wcześniejszy na sprzęcie o indukcji 1,5 Tesla nie dość, że był wykonany pół roku wcześniej, to dokładna wielkość pęknięcia była ciężka do ocenienia). Ustaliliśmy z Doktorem, że daję odpocząć stawu kolanowemu do końca roku, robię przerwę w pracy na święta i w tym czasie mam również chwilę na zastanowienie się, którą ścieżkę leczenia chcę wybrać.

Nowy rok, nowa perspektywa.

Postanowiłem się nie poddawać. Odłożyłem w czasie wykonanie rezonansu, ponieważ po przemyśleniu sprawy odrzuciłem ze względów zawodowych możliwość artroskopii w ciągu następnego roku. W grę wchodziły ewentualnie komórki macierzyste, które nie są najtańszym zabiegiem (choć wartym swojej ceny) i w moim przypadku racjonalnie patrząc mogłyby mieć mierny rezultat końcowy.

Na szczęście świąteczne lenistwo od pracy połączone z wykluczeniem na siłowni ćwiczeń z dużym obciążeniem kolana dało dobry efekt i kolano się wyciszyło. Racjonalnie patrząc można uznać, że to moja druga szansa na pozytywny efekt dalszego leczenia zachowawczego pękniętej łąkotki, jeśli przemyślę swój trening i trochę go zmodyfikuję. Tak zrobiłem.

Aktualny trening.

Na dzień dzisiejszy mój trening opiera się głównie na pracy funkcjonalnej i stabilizacji. Wyrzuciłem z niego ćwiczenia mocno obciążające łąkotkę (głębokie przysiady, duże obciążenia na maszynach i w ćwiczeniach wolnych na nogi, ćwiczenia w pełnym zgięciu stawu kolanowego). Skupiłem się na budowaniu stabilności tułowia oraz poprawie siły i wytrzymałości kończyn górnych, co przydaje mi się w pracy z pacjentami.

Jeśli chodzi o bieganie to ograniczyłem je do 40 minut jednorazowo i to głównie na bieżni, z której mogę zejść w każdym momencie gdy odczuwam pierwsze dolegliwości ze strony łąkotki. Nie jest to szczyt moich marzeń, ale przynajmniej nie muszę zastanawiać się jak wrócić spacerem z lasu oddalonego o 8 kilometrów od domu jeśli kolano uniemożliwi mi dalszy bieg. W skrócie można powiedzieć, że w moim aktualnym treningu rozsądek wygrał z chęcią ostrej rywalizacji, co kłóci się trochę z moim charakterem.

W ostatnim zdaniu muszę uznać, że zachowawcze leczenie pękniętej łąkotki to sztuka kompromisów. Z niektórych rzeczy trzeba zrezygnować lub zastąpić je innymi aktywnościami, ale stwierdzenie „lepiej funkcjonować z gorszą swoją łąkotką niż z najlepszą obcą” jest dla mnie wystarczająco przekonujące.

69
Dodaj komentarz

Gość

Daria

Witam, stoję właśnie przed dramatem kontuzji, która jak widmo oddala ode mnie wizję biegania. Zaczęłam biegać ok. 2 mc temu. Wydawało mi się, że robię to z głową. Jestem aktywna… Czytaj więcej »

Autor